تنها باقیمانده اکوسیستم حاشیه رودخانه ای پارک ملی خجیر طی چند روز گذشته پاکتراشی شد. به همین سادگی!
چند روز است که صدای بی توقف اره موتوری در پارک ملی خجیر به گوش می رسد.
جمعه 22 آذر- قبل از ظهر- چیزی حدود 10 هکتار از جنگلهای پده - گز و بید پارک ملی خجیر کاملا پاکتراشی شده و درختان بریده شده بصورت کپه هایی در سراسر منطقه رویهم انباشته شده اند. صدای اره موتوری به گوش می رسد و کمی دورتر 8-7 اره موتورچی به همراه تعدادی کارگر مشغول قطع کردن درختان باقیمانده هستند. تراکم کنده های باقیمانده به وضوح از تراکم بالای جنگل نابود شده خبر می دهد. برخی از کنده ها از قطر بالایی برخوردارند و شاید بیش از یک صده از عمر آنها می گذرد.
یکی از اره موتورچی ها با دیدن ما به بقیه خبر می دهد: "دارن فیلم می گیرن". ناگهان صدای اره موتوری ها خاموش می شود. به دنبال ما می آیند. می پرسم "چرا درختان را می برین؟" یکی از کارگران که مشخص است ترسیده می گوید برای برداشت شن مجوز داریم.
کمی جلوتر چند نفر با یه نیسان و دستگاه آتش زن مشغول به آتش کشیده بیشه های طبیعی و نیزارهای پارک ملی هستند که با دیدن ما و تصویربرداری به سرعت دور می شوند.
به ساختمان محیط بانی می رویم. محیط بانان منطقه از پاسخ دقیق طفره می روند و می گویند که خیلی ها به جان این منطقه افتاده اند. یکی از آنها می گوید "وزارت دفاع سرخود برای فروش چوب درختان را می برد. وزارت نیرو برای احداث سد ماملو هزاران درخت را قطع کرده و روستاییان نیز زمینهای خود را با آتش زنی و قطع جنگلها و بیشه های حاشیه رودخانه جاجرود گسترش می دهند. مدتی هم هست راه و ترابری برای تغییر مسیر جاده و عبور آن از داخل پارک ملی که با قطع هزاران درخت بنه همراه است، به ما فشار می آورد که تا کنون نپذیرفته ایم". دیگری می گوید "وقتی هیچ کس و هیچ مسئولی نمی خواهد اینجا حفاظت شود دیگر ما چه کنیم؟"
ما که روز را با امید دقایقی آرامش و دور از تنشهای روزمره آغاز کرده بودیم، اکنون با عصبانیت و افسوس، از آنچه از دست داده ایم سخن می گفتیم: اکوسیستم ارزشمند رودخانه جاجرود در پارک ملی خجیر، یک اکوسیستم آبی – خشکی منحصر بفرد، آخرین بازمانده جنگلهای پده و بید و گز، آخرین زیستگاه شن در طول رودخانه جاجرود از سرشاخه های آن در البرز مرکزی تا دشت ورامین، آخرین زیستگاه گونه هایی از خزندگان، ماهیها و دوزیستان، آخرین زیستگاه دست نخورده بسیاری از گونه های گیاهی اکوسیستم حاشیه رودخانه ای البرز، محل آرمیدن پرندگان مهاجر (امروز هم دیدیم: فلامینگو، حواصیل و اردک)، مناظر بکر و پر از آرامش، جنگل انبوه طبیعی در یک منطقه خشک. آخرین باقیمانده یک اکوسیستم آنهم دریک پارک ملی، عرصه ای که باید تحت حفاظت قاطع و بی قید و شرط باشد..
آفرین بر ما. آخرین جرعه را هم نوشیدیم. دیگر جاجرود را فقط با برج و ویلا و زمینهای کشاورزی می شناسیم. نه جنگلی مانده و نه اکوسیتمی طبیعی. نوش جانمان.
پاک تراشی جنگلهای طبیعی حاشیه رودخانه جاجرود در پارک ملی خجیر - آذر 1387
تصویری از همان جنگلها و از همان زاویه در پاییز سال 1384
ایجاد آتش سوزی در بیشه ها و جنگل های طبیعی پارک ملی خجیر 
ممنون از هومن روانبخش عزيز براي اين مطلب
