با خودم قرار گذاشته بودم كه روز عيد غدير برم ديدنش و چندساعتي رو تنهايي باهاش خلوت كنم ولي نشد، مدتي بود كه به يكي از دوستان قول داده بودم برم شمال پيشش و اين چند روزه تعطيل بهترين فرصت بود كه ممكن بود به زودي مجدداً برام پيش نياد.
يه جورايي دوست خانوادگي محسوب مي‌شيم براي همين هر بار كه ميريم منزل پدرشون اولين جاييه كه براي اداي احترام ميريم، اونجا هم با هر نگاهي كه به صورت پدر خانواده مي‌انداختم دلم براي پدرم پر مي‌كشيد.
ديشب خيلي مقاومت كردم كه فال حافظ رو بي خيال بشم چون خود نفس فال گرفتن منو ياد كسي مي‌انداخت كه نيمي از مشكلاتم رو مديونش هستم 
ولي هر كاري كردم نشد
جمع حاضر و خصوصا كسي كه احترام زيادي براش قائلم، امر به اين كار كردند و نمي‌خواستم حالشون رو بگيرم
اولي رو به نيت درد دل با پدر گرفتم و … خدايي حافظ بعضي وقتا خفن فاز ميده
وقتي برگشتم اصلاً تو حال خودم نبودم و چند ساعتي با عكس پدر درد دل كردم تا خوابم برد.
دم دماي اذان صبح خواب پدر رو ديدم، خيلي مفصل بود، از زماني كه به جوار رحمت حق شتافت تا حالا اينطوري كنار هم نشسته بوديم و درد دل نكرده بوديم.
تنها موجودي كه حتي تو اون دنيا هم دردت رو مي‌فهمه و باهات از در دلجويي حرف ميزنه، فقط مي‌تونه پدر باشه.
اونقدر به شنيدن حرف‌هاي اون با اون صداي گرمش نياز داشتم كه موذن صبح برام فرصتي نذاشت بهش بگم كه هنوز هم خيلي به آغوشش نياز دارم.
از صبح حالم اصلا سرجاش نيست ولي تصميم گرفتم همه رو ببخشم كه پدر دل نگران نباشه
۳ دی ۱۳۸۷ ساعت ۱۶:۱۱
خدا رحمت کند روزهای اخر زنگ میزدم وبا ایشان تلفنی صحبت میکردم و میگفت فلانی دارم مجازات پس میدم یکاری بکنید مثل من نشید و درجواب گفتم خدا را شکر که اینجا مجازت میشوی و پاک میروی وای به حال ما که اگر انور خط مجازات شویم و با ان حال میخنید و به شوخی ان جوابهای شیرین همیشگی را می داد که اینجا نمیتوانم بنویسم و وقتی که خبر هجرتش را شنیدم خیلی براییم دردناک بود چون در غربت بودم نمی دانستم اول باید به شما تسلیت بگویم یا به خودم و هنوز هم این زخمم التیام نیافته دو سه ماه پیش هم خوابش را دیدم خیلی راضی بود وخوشحال فقط گلایه داشت چرا سری به ایشان نمیزنم گفتم حاجی میدانی که من دستم از ایران کوتاه است ولی هر شب جمعه به یاد شماهستم وبا همانخنده همیشگی گفت خودتی.روحش شاد