چند سال پيش در جريان بازي‌هاي پارالمپيک (المپيک معلولين) در شهر سياتل آمريکا 9 نفر از شرکت کنندگان دو 100متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند
همه اين 9نفر افرادي بودند که ما آن‌ها را عقب مانده ذهني وجسمي مي‌خوانيم آن‌ها با شنيدن صداي تپانچه حرکت کردند. بديهي است که آن‌ها هرگز قادر به دويدن با سرعت نبودند و حتي نمي‌توانستند به سرعت قدم بردارند بلکه هر يک به نوبه خود با تلاش فراوان مي‌کوشيد تا مسير مسابقه را طي کرده و برنده مدال پارالمپيک شود
ناگهان در بين راه مچ پاي يکي از شرکت کنندگان پيچ خورد، اين دختر يکي دوتا غلت روي زمين خورد و به گريه افتاد
هشت نفر ديگر صداي گريه او را شنيدند، آن‌ها ايستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند.
يکي از آن‌ها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگي شديد جسمي و رواني) بود خم شد و دختر گريان را بوسيد و گفت: (اين دردت رو تسکين مي‌ده).سپس هر 9 نفر بازو در بازو هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پايان رساندند
در واقع همه آن‌ها اول شدند.تمام جمعيت ورزشگاه به پا خاستند و 10 دقيقه براي آن‌ها کف زدند
۴ دی ۱۳۸۷ ساعت ۸:۱۸
آدم‌ها هرچي فهميده‌تر ميشوند قلبشان سنگي‌تر مي‌شود